Πρόκειται ουσιαστικά για τον πρώτο τόμο των απομνημονευμάτων του πολύπειρου πολιτικού που «μετρά» σχεδόν μισό αιώνα κοινοβουλευτικής παρουσίας. Ο κ. Ι. Βαρβιτσιώτης, ως αυτόπτης μάρτυρας σημαντικών γεγονότων, δημοσιοποιεί μέσα από το έργο του αυτό άγνωστα περιστατικά, απόρρητους διαλόγους μεταξύ των πρωταγωνιστών, ενώ παράλληλα καταθέτει τη δική του άποψη για τα όσα συνέβησαν μέσα στη συγκεκριμένη 20ετία.
Το «Εθνος της Κυριακής» εξασφάλισε και προδημοσίευσε αποσπάσματα από δύο κεφάλαια του βιβλίου του κ. Ι. Βαρβιτσιώτη. Πρόκειται για το παρασκήνιο για τη μετάβαση του Κων. Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά και για τον
αδυσώπητο παρασκηνιακό (ως επί το πλείστον) πόλεμο για τη διαδοχή του, μεταξύ των Γ. Ράλλη και Ευ. Αβέρωφ.
Σε ό,τι αφορά τον ιδρυτή της ΝΔ, ο κ. Ι. Βαρβιτσιώτης περιγράφει ως εξής το κλίμα που είχε διαμορφωθεί στο συνέδριο του κόμματος, στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, στις 5 Μαΐου του 1979, όταν ο τότε πρωθυπουργός προετοίμαζε το επόμενο πολιτικό του βήμα.
Ανησυχία
...«Οταν έληξαν οι εργασίες του Συνεδρίου, οι περισσότεροι από μας είχαμε πεισθεί ότι ο Κ. Καραμανλής θα διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας. Η ιδέα αυτή όχι μόνο δεν μας ενθουσιάζει, αλλά μας γεμίζει ανησυχία. Από τη μία, δεν υπάρχει έτοιμος και γενικής αποδοχής διάδοχός του για την κομματική ηγεσία, παρά το γεγονός ότι περιβάλλεται από άξια στελέχη. Από την άλλη, με την αποσύνθεση του Κέντρου η ενδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ καθίσταται ανησυχητική. Στις μεταξύ μας συζητήσεις αυτό είναι το κυρίαρχο θέμα. Εγώ, από σεβασμό προς τον ίδιο, δεν εκδηλώνομαι, μολονότι οσμίζομαι όλους τους κινδύνους τους οποίους συνεπάγεται η προοπτική αποχώρησης του Καραμανλή από την αρχηγία της ΝΔ. Η πιο ουσιαστική αντίδραση στις προθέσεις του Καραμανλή εκδηλώνεται από τον τότε υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Ράλλη.
...«Οταν έληξαν οι εργασίες του Συνεδρίου, οι περισσότεροι από μας είχαμε πεισθεί ότι ο Κ. Καραμανλής θα διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας. Η ιδέα αυτή όχι μόνο δεν μας ενθουσιάζει, αλλά μας γεμίζει ανησυχία. Από τη μία, δεν υπάρχει έτοιμος και γενικής αποδοχής διάδοχός του για την κομματική ηγεσία, παρά το γεγονός ότι περιβάλλεται από άξια στελέχη. Από την άλλη, με την αποσύνθεση του Κέντρου η ενδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ καθίσταται ανησυχητική. Στις μεταξύ μας συζητήσεις αυτό είναι το κυρίαρχο θέμα. Εγώ, από σεβασμό προς τον ίδιο, δεν εκδηλώνομαι, μολονότι οσμίζομαι όλους τους κινδύνους τους οποίους συνεπάγεται η προοπτική αποχώρησης του Καραμανλή από την αρχηγία της ΝΔ. Η πιο ουσιαστική αντίδραση στις προθέσεις του Καραμανλή εκδηλώνεται από τον τότε υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Ράλλη.
Πιο συγκεκριμένα: Μετά τη δοξολογία στη Μητρόπολη για την πρώτη του έτους 1980 ο Ράλλης μού ζητάει να τον συνοδεύσω από το γραφείο του πρωθυπουργού στο σπίτι του στην οδό Κανάρη. Στη μικρή απόσταση που διανύουμε πεζή μού εξομολογείται ότι μόλις προ ολίγου είχε παραδώσει ο ίδιος επιστολή του στον πρωθυπουργό. Με την επιστολή του εκείνη διατύπωνε ως ηγετικό στέλεχος της παράταξης και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού τις έντονες αντιρρήσεις του στην προοπτική μεταβάσεώς του στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο κύριος λόγος των αντιρρήσεων του Ράλλη επικεντρώνεται στο ότι "το κόμμα κατά τη διαδικασία της εκλογής του νέου αρχηγού, οποιοδήποτε και αν ήταν το αποτέλεσμα, θα υφίστατο έναν τεράστιο κλονισμό που θα είχε και σοβαρές επιπτώσεις στο εκλογικό αποτέλεσμα. Και πρότεινα στον Καραμανλή να διαψεύσει ο ίδιος τους ψιθύρους που κυκλοφορούν και να προβεί σε ριζικό ανασχηματισμό της κυβερνήσεως ορίζοντας και έναν αντιπρόεδρο που θα ασκεί ουσιαστικά καθήκοντα".
Συζητώντας την επιστολή με τον Καραμανλή, του επισημαίνω ότι με την πρότασή του ο Ράλλης ουσιαστικά καλεί τον Καραμανλή να κάνει ο ίδιος την επιλογή του προσώπου που θα τον διαδεχθεί. Διότι θεωρώ δεδομένο ότι ο αντιπρόεδρος που θα οριζόταν θα εχρίετο εκ των πραγμάτων και διάδοχος του Καραμανλή. Πράγμα όμως το οποίο ήταν σε πλήρη αντίθεση με την άποψη του Ράλλη, ότι δηλαδή ο διάδοχος του Καραμανλή έπρεπε να προέλθει ύστερα από εκλογή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, όπως άλλωστε και το καταστατικό μας προέβλεπε. Είχαμε πλέον φθάσει στο σπίτι του Ράλλη όταν η συνομιλία μας τερματίστηκε χωρίς να έχουμε καταλήξει σε συμπέρασμα.
Πολλά χρόνια αργότερα ρώτησα τον Καραμανλή σχετικά με την επιστολή Ράλλη. Ο Καραμανλής μού είπε: «Είχα λάβει τις αποφάσεις μου και κανείς δεν θα μπορούσε να με μεταπείσει. Διότι φοβόμουν ότι ο Ανδρέας ερχόμενος στην εξουσία θα μπορούσε -όπως άλλωστε είχε δηλώσει- να οδηγήσει τη χώρα εκτός ΕΟΚ και εκτός NATO. Αυτό το ενδεχόμενο θα ήταν καταστροφικό για τον τόπο. Και θα έπρεπε πάση θυσία να αποτραπεί. Και μόνο η δική μου παρουσία στη θέση του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα θα εξασφάλιζε την παραμονή της Ελλάδος τόσο στην Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και στη Δυτική Συμμαχία».
Ράλλης εναντίον Αβέρωφ για την αρχηγία της ΝΔ
Το εσωκομματικό παρασκήνιο
Το εσωκομματικό παρασκήνιο
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός είναι ο κ. Ι. Βαρβιτσιώτης σε ό,τι αφορά το παρασκήνιο που προηγήθηκε της διαδοχής Καραμανλή στην ηγεσία της ΝΔ. Ο συγγραφέας, ο οποίος υποστήριξε την υποψηφιότητα Αβέρωφ, περιγράφει ως εξής τα αίτια που οδήγησαν τον τότε υπουργό Εθνικής Αμυνας στην ήττα.
...«Στηρίζω, λοιπόν όσο μπορώ, τον τότε Υπουργό Εθνικής Αμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ στην υπόθεση της διαδοχής, μαζί με τον Θανάση Τσαλδάρη, τον Αλέκο Παπαδόγγονα, τον Χριστόφορο Στράτο, τον Αθανάσιο Γκελεστάθη, τον Νίκο Ζαρντινίδη, τον Δημήτρη Νάνια, κ.ά. Κι όμως, ενώ στην αρχή όλοι τον θεωρούν φαβορί στην αναμέτρηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και βέβαιο αρχηγό της, τις παραμονές οσφραίνομαι αλλαγή στην ατμόσφαιρα εις βάρος του. Του τηλεφωνώ και του λέω:"Υπουργέ, η εκλογή σου κινδυνεύει. Μου φαίνεται χαμένη. Πρέπει κάτι να κάνεις!"
"Σαν τι, Γιάννη; Κινηθείτε κι εσείς! Πυρ κατά βούληση". Ο Αβέρωφ είχε αδυναμίες. Κυρίως στην ανθρώπινη επαφή. Το περιστατικό με τον Γιάννη Τραγάκη, βουλευτή στη Β' Πειραιώς, είναι χαρακτηριστικό. Υπολογίζεται αβερωφικός. Και τούτο διότι συνδέεται πολύ στενά με τον Κωνσταντίνο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος έχει ταχθεί υπέρ του Αβέρωφ. Παραμονές, λοιπόν, της κρίσιμης συνεδρίασης της 8ης Μαΐου του 1980 στην οποία θα αποφάσιζε η Κοινοβουλευτική Ομάδα, συμπίπτουμε και οι τρεις στο γραφείο του Παπακωνσταντίνου. Ο Αβέρωφ, που δεν πήγαινε και συχνά στη Βουλή και δεν είχε στενή επαφή με την Κοινοβουλευτική Ομάδα, σε αντίθεση με τον Ράλλη, δεν γνωρίζει τον Τραγάκη, μολονότι αυτός είναι ήδη 6 χρόνια βουλευτής. Γίνονται οι συστάσεις και ο Τραγάκης τού λέει:"Θα σας ψηφίσω".
Απαντά ο Αβέρωφ:
"Σας ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ".
Συνεχίζει ο Τραγάκης:"Το ότι θα σας ψηφίσω το οφείλετε στον κ. Παπακωνσταντίνου. Να το ξέρετε".
"Σας ευχαριστώ και πάλι, κύριε Τραγάκη", λέει ο Αβέρωφ. Και κλείνει η συζήτηση. Δυο μέρες αργότερα συναντιούνται τυχαία στους διαδρόμους της Βουλής. Ο Τραγάκης τον χαιρετά ευγενικά. Και ο Αβέρωφ του λέει:"Κάπου σας έχω συναντήσει. Σας γνωρίζω. Μήπως είστε ανταποκριτής ξένου Τύπου;".
Ε, μετά από αυτήν την ιστορία ο βουλευτής Πειραιά ψηφίζει... με τα τέσσερα Ράλλη.
Ακόμα, υπήρχαν ουσιώδη λάθη τακτικής από την πλευρά του Αβέρωφ»(...)
«Η ψηφοφορία που ακολούθησε διεξήχθη με πλήρη δημοκρατική τάξη. Η διαλογή των ψηφοδελτίων που ακολούθησε ήταν περιπετειώδης. Λίγο από το τέλος της διαλογής προηγείτο ο Αβέρωφ, στα τελευταία όμως 20 ψηφοδέλτια ο Ράλλης έλαβε 14 ψήφους και ο Αβέρωφ 6. Τελικά ο Ράλλης έλαβε 88 ψήφους, ο Αβέρωφ 84 και τρεις ψήφισαν λευκό. Το αποτέλεσμα είναι καθαρό. Η "βραχεία κεφαλή" επικράτηση του Ράλλη φέρει από μόνη της το σπέρμα της αμφισβήτησης».
ΈθνοςΠΗΓΗ: http://www.apospasma.gr/ArticleDetails/tabid/82/ArticleID/143541/Default.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου