Τώρα που «έκατσε ο κουρνιαχτός» από την υπόθεση του «Γέροντος Παστιτσίου», θα ήταν σκόπιμο να κατατεθούν τα παρακάτω επτά σημεία. Ξεκαθαρίζουμε πως διαφωνο σαφώς με την σύλληψη του νεαρού και υπενθυμίζουμε πως εκείνος απελευθερώθηκε εντός 24ώρου και σήμερα είναι ελεύθερος.
α) Το σημαντικώτερο στοιχείο μοιάζει να μην είναι οι κατηγορίες, η επίμαχη πράξη ή η σύλληψη, αλλά κυρίως η άρση του διαδικτυακού απορρήτου. Δεν είμαι νομικός, μα οι κατηγορίες δεν φαίνεται να δικαιολογούν την νομική απελευθέρωση ενός τέτοιου μέτρου, το οποίο διαφυλάσσεται για
συγκεκριμένες περιπτώσεις. Αν όντως υφίσταται τέτοια εκκρεμότητα ή έχει λάβει χώρα «διασταλτική ερμηνεία», είναι αδιανόητο να αποκτά τέτοια «ελαστικότητα» ο νόμος με το παράγγελμα της Χρυσής Αυγής.
β) Για άλλη μια φορά αποτυπώθηκε η εκπληκτική τάση του Έλληνα να τα «δίνει όλα» στην αρένα για πολέμους αξιών. Την ίδια ώρα που επίκειται η ψήφιση του πακέτου μέτρων, την ίδια ώρα που επικρατεί ένα διεθνές πινγκ-πονγκ για το αν ή πώς θα λάβει χώρα δεύτερο «κούρεμα», την ίδια ώρα των 32 ονομάτων του ΣΔΟΕ και της μη-παραίτησης του Ευ. Μεϊμαράκη (αλλά της «αποχής από τα καθήκοντα»: δηλαδή, θα θεωρείται ΠτΒ και θα μισθοδοτείται χωρίς να εργάζεται, ήτοι «θεσμικά μούτρα»), όλη η Ελλάδα επιδίδεται σε διαδικτυακές μάχες χαρακωμάτων πιστών-αθέων, αριστερών-δεξιών κλπ. Να σημειωθεί ότι δεν χρειάζεται καμία «ενορχήστρωση από τα ΜΜΕ» για ένα τέτοιο εκπληκτικό φαινόμενο: ο Έλληνας το διαπράττει μόνος του! Αν αύριο είχαμε τελική λύση για την κρίση στην Ευρώπη ή «πιστωτικό γεγονός» ή στρατιωτική δικτατορία και την ίδια μέρα κάποιος έριχνε κλούβια αυγά σε πολιό Μητροπολίτη φωνάζοντας «βοσκοί έρχεται η ώρα σας», …ο Έλληνας θα λογομαχούσε για τον Μητροπολίτη!
γ) Λόγω του προαναφερθέντος «πολέμου αξιών», όλοι επικεντρώνονται στην θρησκευτική πλευρά του πράγματος και στην σχέση της με την ελευθερία του λόγου. Ξεκολλήστε! Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε θρησκευτική προσωπικότητα, ο υποφαινόμενος χαίρεται που η πολιτεία και το νομικό σύστημα προστατεύει από ενδεχόμενο «περιύβρισης νεκρού». Το Facebook είναι δημόσιος χώρος, και ειδικά τα groups και τα pages, ήτοι όχι τα προσωπικά προφίλ χρηστών. Αν ο Παύλος Μπακογιάννης, ο Νίκος Μπελογιάννης ή ο Ελευθέριος Βενιζέλος εικονίζονταν σε δημόσιο χώρο με ένα παστίτσιο αντί για πρόσωπο (η εικόνα παραπέμπει ευθέως στην νεκρική αποσύνθεση της σάρκας) και εμπαίζονταν σκαιά, θα ήταν αβάσιμο το αίτημα συμπολιτών μας (αλλά και του νεκρού, που αδυνατεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του) προς την Πολιτεία για νομική προστασία;
Αυτό το αυτονόητο γεγονός μεταλλάσσεται αυτομάτως αν πρόκειται για θρησκευτικό πρόσωπο: ξαφνικά δεν είναι ζήτημα κοινής λογικής μα και τήρησης του νόμου, αλλά ζήτημα «θρησκοληψίας», «θεοκρατίας», «έλλειψης ελευθερίας του λόγου». Αυτή η διαστρέβλωση των δεδομένων μόλις αυτά εισέρχονται σε αμφισβητούμενες περιοχές μαρτυρά οργιώδη ακρισία.
Όμως και πέρα από το αν ο νόμος περί περιύβρισης νεκρού είναι εύλογος ή λανθασμένος, αυτήν την στιγμή είναι νόμος του κράτους – την εφαρμογή του οποίου θα επιζητούσα επιμόνως αν υβρίζετο δημοσίως π.χ. κάποιος πρόγονός μου.
δ) Επειδή πολλά ακούστηκαν: άλλο ο φιλευρωπαϊσμός και άλλο η ευρωλαγνεία. Οι κλαίουσες ευρωμαινάδες του «θεοκρατία είμαστε, Ιράν, δε θα γίνουμε ποτέ Ευρώπη» αντικαθιστούν την πραγματική Ευρώπη (τον… «υπαρκτό ευρωπαϊσμό») με μια φαντασιώδη: μια φαντασιώδη Ευρώπη όπου δεν υπάρχουν περιορισμοί της αντίληψης της ελευθερίας του λόγου ως ασυδοσίας. Στον «υπαρκτό ευρωπαϊσμό» όμως μπορείς να καταλήξεις φυλακισμένος αν έχεις διαφορετική γνώμη από την «επίσημη» για το Ολοκαύτωμα ή τις αμβλώσεις ή το Ισλάμ, σε ένα ρεσιτάλ θεσμικής επιβολής της πολιτικής ορθότητας. Παρεμπιπτόντως, πραγματική θεοκρατία έχουν χώρες όπως η Μεγάλη Βρεττανία ή η Νορβηγία, όπου οι φέροντες την ύπατη πολιτική και θρησκευτική εξουσία είναι τα ίδια πρόσωπα (λεξικογραφικός ορισμός της θεοκρατίας), ναι, στην «Ευρώπη» των υλακιζόντων. Ευρώπη δεν είναι μόνο η Γαλλία, ούτε μόνο ο τρόπος με τον οποίο η Ευρώπη αυτοπαρουσιάζεται. Αμάν πια με το συμπλεγματικό «δε θα γίνουμε Ευρώπη»!
Ως προς την καθ’ ημάς περιύβριση θρησκεύματος τώρα, να σημειώσουμε ότι η σελίδα δεν εικόνιζε μόνο τον Παΐσιο, αλλά και την Παναγία ως μακαρονάδα μπολονέζ και τον Χριστό ως άλογο. Η συζήτηση για το αν θα έπρεπε να «μην υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα» στον δημόσιο χώρο με τέτοιου είδους παρεμβάσεις είναι μακρά και επικαλείται μια ριζοσπαστικά ατομοκεντρική αντίληψη περί κοινωνίας, πάντως το θέμα δεν είναι τόσο μονοδιάστατο όσο το θέλουν κάποιοι.
ε) Επ’ ευκαιρία του περιστατικού, οφείλουμε να θέσουμε το ερώτημα: η διοικούσα Εκκλησία προτίθεται να εκφράσει λόγο δημόσιο σχετικά με την Χρυσή Αυγή, ένα παγανιστικό κόμμα που προτάσσει τη βία και τον εθνοφυλετισμό (τον καταδικασθέντα ως αίρεση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1872); Ή τουλάχιστον να αντιδράσει σε φαινόμενα καταφανώς αντιεκκλησιαστικά, όπως τις με θετικό πρόσημο για την Χρυσή Αυγή δημόσιες νύξεις του Καλαβρύτων Αμβροσίου ή την δεξίωση του Νίκου Μιχαλολιάκου από τον Πειραιώς Σεραφείμ πριν μπει στο Κοινοβούλιο; (Το «πριν μπει στο Κοινοβούλιο» είναι σημαντικό – σε κάθε περίπτωση, πλέον είναι κοινοβουλευτικό κόμμα)
ς) Παρεμπιπτόντως: μια τέτοια ευκταία δημόσια έκφραση της διοικούσας Εκκλησίας εναντίον της Χρυσής Αυγής θα την χαιρέτιζαν ενθουσιωδώς –ω της υποκρισίας!- ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που νυχθημερόν διαλαλούν την ανάγκη να μην εκφράζεται η Εκκλησία για δημόσια/πολιτικά πράγματα. Δηλαδή, όταν εκφράζεται με τρόπο που συμφωνούμε… είναι καλά; Όπως σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι που καταδίκαζαν το ενδεχόμενο ελευθερίας λόγου για την Βούλα Παπαχρήστου το επικαλούνται για τον «Γέροντα Παστίτσιο». Ο Έλληνας δυσκολεύεται να συζητήσει δημόσια με βάση συγκεκριμένες αρχές (π.χ. ελευθερία του λόγου ή –για την υπεράσπιση του αντιθέτου- σεβασμός του συμπολίτη) αλλά με θέσεις-θέσφατα, η δικαιολόγηση των οποίων αλλάζει με την περίσταση, χωρίς έγνοια για τις ακόμα και πιο εξόφθαλμες ασυνέπειες.
ζ) Τέλος, να σημειώσουμε ότι όλην την ευθύνη για το γεγονός ότι ο όντως αγιασμένος γέροντας Παίσιος έχει γίνει εμπορικό προϊόν και «βαποράκι» των πολιτικών θέσεων του ενός και του άλλου (χάρις σε αποδιδόμενα λόγια που ποτέ δεν είπε) την φέρει η ποιμαίνουσα Εκκλησία. Καίτοι ακριβώς αυτό το φαινόμενο «γεροντισμού» απειλεί την ίδια την συνοχή της εκκλησιαστικής κοινότητας. Όταν υπερτονίζεται η σοφία ή η αλήθεια του «γέροντα», γέροντας δεν γίνεται μόνον ο Παΐσιος ή ο Πορφύριος, μορφές κορυφαίες που ενέπνευσαν δεκάδες χιλιάδες, αλλά όποιος αποφασίσει να αποκληθεί έτσι. Ως αποτέλεσμα, ο επικεφαλής των πάλαι ποτέ… «παπαροκάδων» Νεκτάριος Μουλατσιώτης κυκλοφορεί ως «Γέροντας Νεκτάριος Μουλατσιώτης» (όπως γράφει και στην προσωπική του ιστοσελίδα «Γέροντας Νεκτάριος», διότι ως γνωστόν είναι φυσιολογικό εν ζωή ιερομόναχοι αποτραβηγμένοι από τα εγκόσμια να έχουν προσωπική ιστοσελίδα), αιτούμενος έτσι τα πρεσβεία αυθεντίας. Και λοιπά και λοιπά. Σε κλίμα «γεροντισμού», οι «γέροντες» (είσαι ό,τι δηλώσεις) υπέρκεινται επισκόπων, συνόδων, πατριαρχών. Καλούν σε επανάσταση ενάντια σε «αιρετικές» συνοδικές αποφάσεις όλων των ορθοδόξων Εκκλησιών και του Οικουμενικού Πατριαρχείου (βλ. την φιέστα περί «αντι-οικουμενισμού»), επιζητώντας έτσι ένα πραγματικά διαβολικό χαρακίρι της εκκλησιαστικής κοινότητας και ενότητας. Αλλά η διοικούσα Εκκλησία δεν φαίνεται να ενοχλείται…
Τα επτά παραπάνω σημεία προσπαθούν να καταδείξουν το πόσες παθογένειες αποκαλύπτονται με «μικρά» γεγονότα όπως αυτό του «Γέροντος Παστιτσίου». Το ζήτημα είναι πότε θα γεννηθεί η ευαισθητοποίηση ώστε πολλές από αυτές να θεραπευθούν.
http://www.antinews.gr/2012/09/27/181413/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου