Αν είναι κάτι που θα αφήσει στη χώρα ως παρακαταθήκη το δίδυμο Σαμαρά - Στουρνάρα, αυτό θα είναι σίγουρα η προσπάθεια απενοχοποίησης της επιχειρηματικότητας.
Η συνάντηση του πρωθυπουργού με τους εκπροσώπους των πολυεθνικών ομίλων που δραστηριοποιουνται στη χώρα και η πρόθεσή του να τους συναντά ανά τακτά χρονικά διαστήματα, προκειμένου να εξετάζεται τι πηγαίνει καλά και τι όχι, συνιστά αναμφισβήτητα μια
καινοτομία στα πολιτικά ήθη της χώρας.
Μέχρι τώρα οι πολυεθνικοί όμιλοι αλλά και η επιχειρηματική τάξη κινούνταν στο περιθώριο και οι σχέσεις τους με την πολιτική χαρακτηρίζονταν από μυστικότητα που άγγιζε τα
όρια της ενοχής. Μπορεί κανείς να θυμηθεί τον Κώστα Καραμανλή ο οποίος απέφευγε συστηματικά τις επαφές με τους παράγοντες της αγοράς (σε βαθμό παρεξηγήσεως), ενώ χαρακτηριστική έχει μείνει η φράση του στου Μπαϊρακτάρη.
Βέβαια ο Κώστας Καραμανλής δεν ήταν ο μόνος. Επί χρόνια εμπεδώθηκε η αντίληψη πως η πολιτική εξουσία έδινε μεγαλύτερη σημασία στα αιτήματα των συνδικαλιστών, παρά των επιχειρηματιών. Το αποτέλεσμα ήταν επί δεκαετίες ολόκληρες οι πρώτοι να καταπιέζουν ποικιλοτρόπως τους δεύτερους. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και καταγεγραμμένα.
Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ο πρώτος που τόλμησε να ανατρέψει την παραπάνω αντίληψη. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα στήριξε τον Γιώργο Παπανδρέου σε κάθε μάχη εναντίον των πατέρων του συνδικαλισμού, την ίδια στιγμή που δεν δίστασε να στηλιτεύσει ευθέως τη μονίμως αρνητική και καταγγελτική στάση της Αριστεράς ζητώντας και απ' αυτήν να αναλάβει τις ευθύνες της για το σημερινό κατάντημα της χώρας.
Πράγματι, αυτός ο αδυσώπητος αγώνας ανάμεσα στην αριστερίστικη πολιτική κουλτούρα και την υγιή επιχειρηματικότητα ήταν που επί χρόνια προέβαλλε εμπόδια στην πρόοδο και την ευημερία του τόπου, με την πρώτη να επιβάλλειται ιδεολογικά στη δεύτερη σε βαθμό που ο επιχειρηματίας, μικρός ή μεγάλος, να θεωρείται εκ των προτέρων είτε "λαμόγιο" είτε "στυγνός εργοδότης" .
Ο Αντώνης Σαμαράς από τη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία της ΝΔ έδειξε μια σαφή πρόθεση να αλλάξει αυτή την εικόνα. Κατάλαβε ότι για να προχωρήσει η όποια μεταρρυθμιστική πολιτική, θα έπρεπε πρώτα να κυριαρχήσει σε επίπεδο ιδεών. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, η κρίση συνέβαλε προς αυτή την κατεύθυνση. Διότι εκείνο που επλήγη πρώτα ήταν ο ιδιωτικός τομέας. Όταν οι δουλειές άρχισαν να χάνονται και εταιρίες να κλείνουν, τότε έγινε ορατή η ανάγκη του "επιχειρείν" ως της μοναδικής διαδικασίας που προσφέρει ανάπτυξη, που παρέχει θέσεις εργασίας και εντέλει εξασφαλίζει την επιβίωση ενός κράτους στο οποίο ζουν και αριστεροί και δεξιοί και ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι...
http://elpidablog.blogspot.gr/2012/12/blog-post_8154.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου