Το κτίριο συνδέθηκε με χαρές αλλά και λύπες, από την άνοιξη του 1975, όταν λειτούργησαν τα γραφεία της Ν.Δ. Μια ιστορία 38 χρόνων, από το 1975 που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έδωσε εντολή να ανοίξει η πόρτα των γραφείων.
Ο Κ. Καραμανλής είναι ο τελευταίος αρχηγός της Ν.Δ. που πανηγύρισε, το 2007, νίκη σε εθνικές εκλογές από το μπαλκόνι του νεοκλασικού.
Επί σχεδόν 38 χρόνια το κτίριο της Ρηγίλλης 18 έχει ταυτιστεί με τη Νέα Δημοκρατία
Σε τέτοιο βαθμό που, όταν στις αρχές του 2011 ο κ. Αντ. Σαμαράς αποφάσισε τη μεταφορά των κεντρικών γραφείων στη Συγγρού, οι δημοσιογράφοι επιμέναμε επί μακρόν να ομιλούμε για "πηγές της Ρηγίλλης" .
Πλέον, η Ν.Δ. κλείνει, οριστικά, το κεφάλαιο Ρηγίλλης, καθώς αποφασίστηκε να λυθεί η μίσθωση του κτιρίου, ιδιοκτησίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου.
Από την άνοιξη του 1975, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αδιαφόρησε για τη βαριά ιστορία του κτιρίου, το οποίο προδικτατορικά στέγαζε τη βασιλική χωροφυλακή και αποτέλεσε κέντρο των εκλογών του 1961, και έδωσε την έγκριση στον τότε διευθυντή της Ν.Δ. Τιμολέοντα Λούλη να... ανοίξει την πόρτα της Ρηγίλλης, το κτίριο συνδέθηκε με χαρές αλλά και λύπες.
Η ημέρα, όμως, που συμπύκνωσε με μοναδικό τρόπο και τα δύο συναισθήματα ήταν αυτή των εκλογών του 2000.
Όταν εντός αλλά, κυρίως, εκτός Ρηγίλλης, στελέχη και οπαδοί πανηγύριζαν για τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας και του Κώστα Καραμανλή επί του Κώστα Σημίτη. Λίγη, μόλις, ώρα αργότερα, τους πανηγυρισμούς διαδέχθηκαν οι... λυγμοί, καθώς το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε τις εκλογές με μία οριακή πλειοψηφία λίγων δεκάδων χιλιάδων ψήφων. Ο Κώστας Καραμανλής έπρεπε να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια για να εμφανιστεί νικητής στο μπαλκόνι ταυ α' ορόφου του νεοκλασικού, όπου και βρισκόταν το γραφείο του προέδρου του κόμματος.
Στο ίδιο μπαλκόνι είχε εμφανιστεί, νικητής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ενώ ο κ. Αντώνης Σαμαράς είχε ήδη μεταφερθεί στη Συγγρού όταν κέρδισε τη νίκη στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου.
Μετά τη μεταφορά των κομματικών υπηρεσιών στα νέα γραφεία, στη Ρηγίλλης στεγάστηκε το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής , η εκδήλωση του οποίου, πριν από μία εβδομάδα, σχετικό με τις γερμανικές εκλογές φαίνεται ότι θα ρίξει την αυλαία στην παρουσία της Ν.Δ. στο συγκεκριμένο κτίριο.
Η επιτυχημένη εκδήλωση διοργανώθηκε στην Αίθουσα Κήπου της Ρηγίλλης, στην ίδια αίθουσα όπου τον Δεκέμβριο του 1981 ανεδείχθη πρόεδρος της Ν.Δ. ο Ευάγγελος Αβέρωφ, διαδεχόμενος τον Γεώργιο Ράλλη. Στην ίδια αίθουσα, το 1984, εξελέγη πρόεδρος o Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με αντίπαλο τον Κ. Στεφανόπουλο.
Αργότερα, το 1993, ο Μιλτιάδης Εβερτ απέναντι στον I. Βαρβιτσιώτη και ξανά ο κ. Εβερτ, το 1996, με αντίπαλο τον Γ. Σουφλιά. Ήδη μετά το 1993, η Αίθουσα Κήπου με πρωτοβουλία του Μιλτιάδη Εβερτ είχε μετονομαστεί σε Αίθουσα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης .
Ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα εγκατάλειψης του παλαιού νεοκλασικού χάριν νέων και σύγχρονων γραφείων ήταν ο Κώστας Καραμανλής το 1997. Η ιδέα, εν τέλει, δεν καρποφόρησε, ενώ η ανάληψη της διακυβέρνησης έβαλε στον πάγο τα όποια σχέδια.
Άλλωστε, η Ρηγίλλης και τώρα η Συγγρού ζουν και τρέφονται στις περιόδους της αντιπολίτευσης, όταν τα κομματικά γραφεία αποτελούν το κέντρο των πολιτικών ζυμώσεων. Αντιθέτως, τις περιόδους που η Ν.Δ. ήταν στην κυβέρνηση, τα γραφεία εγκαταλείπονταν. Μέχρι που ο κ. Αντ. Σαμαράς αποφάσισε να... εγκαταλειφθούν οριστικά τα γραφεία της Ρηγίλλης, καθώς ήταν εμφανώς ακατάλληλα για να στεγάσουν ένα σύγχρονο κομματικό μηχανισμό. Τα γραφεία της Ρηγίλλης είναι τα μόνα, εκ των πολλών που διατηρούσε η Ν.Δ., που... διεσώθησαν από τη μετακόμιση στη Συγγρού. Στην απόφαση διατήρησης του κτιρίου, παρά το κόστος, οδήγησαν λόγοι πολιτικού συναισθηματισμού, αλλά και ρεαλισμού. Ο συναισθηματισμός αφορούσε στον συμβολισμό της συνέχειας του κόμματος. Στον τότε σχεδιασμό κυριάρχησε και ο πραγματισμός.
Πλέον, όμως, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου έτσι ώστε ο, μόλις τρεις μήνες, πρόεδρος του Ινστιτούτου, Κ. Τασούλας, να είναι αυτός που θα κλειδώσει την πόρτα που... άνοιξε το 1974 ο Τιμολέων Λούλης.
Άλλωστε, n εγκατάλειψη του νεοκλασικού αποτελεί προϋπόθεση για την ίδια την επιβίωση του Ινστιτούτου. Με μηνιαίο ενοίκιο 10.000 ευρώ, οφειλές πολλών μηνών προς το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, προς το Δημόσιο, αλλά και προς το προσωπικό του Ινστιτούτου (σ.σ. οφείλονται σχεδόν 3 μισθοί) η επιλογή συνιστούσε μονόδρομο όχι μόνον για τον εξορθολογισμό των δαπανών, αλλά και για την ίδια την επιβίωση του Ινστιτούτου.
Άλλωστε, n εγκατάλειψη του νεοκλασικού αποτελεί προϋπόθεση για την ίδια την επιβίωση του Ινστιτούτου. Με μηνιαίο ενοίκιο 10.000 ευρώ, οφειλές πολλών μηνών προς το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, προς το Δημόσιο, αλλά και προς το προσωπικό του Ινστιτούτου (σ.σ. οφείλονται σχεδόν 3 μισθοί) η επιλογή συνιστούσε μονόδρομο όχι μόνον για τον εξορθολογισμό των δαπανών, αλλά και για την ίδια την επιβίωση του Ινστιτούτου.
http://elpidablog.blogspot.gr/2013/09/18.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου