Κριτές μας οι αγέννητοι και οι νεκροί.

Η πρόκληση δεν είναι εύκολη: καλείται ο Ελληνισμός να ιππεύσει με χαλινάρι συνετό και στιβαρό τα άλογα της Ιστορίας που χλιμιντρίζουν από τα βάθη των αιώνων με κατεύθυνση προς το ατελεύτητο μέλλον.
 Η σημασία της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης δεν εξαντλείται μόνο στη σφοδρή σύγκρουση μεταξύ δύο κομμάτων· δεν κονταροχτυπιέται απλώς η φιλοευρωπαϊκή Δεξιά με μια νεοκομμουνιστική, αρτηριοσκληρωτική Αριστερά· δεν διασταυρώνουν τα όπλα τους σε μια ιδεολογική και προσωπική –άνευ εν τέλει σημασίας για την πλειονότητα των πολιτών- μονομαχία ο αστισμός του ρεαλιστή Σαμαρά με τον λαϊκισμό του αιθεροβάμονος Τσίπρα.

Την Κυριακή, 25^η Ιανουαρίου 2015, η Ελλάδα αναμετράται με το ίδιο της το ανάστημά και οι Έλληνες με τον αυτόν τον ίδιο τους τον εαυτό, με την εσωτερική πανοπλία των διαχρονικών αξιών μας. Η διελκυστίνδα αυτών των εκλογών προσλαμβάνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα και συνοψίζεται αδρομερώς στο εξής ερώτημα: Ποιο θα είναι το πρόσωπό της, ως χώρας και ως Έθνους, στον κόσμο, σε ένα αενάως μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον τεκτονικών ανακατατάξεων; Ποια η φυσιογνωμία, ποιος ο βηματισμός της τις δεκαετίες που έπονται;
Για την απάντηση που θα κληθεί δια της ψήφου του να δώσει ο ελληνικός λαός θα λογοδοτήσει με τον πιο άτεγκτο και απηνή τρόπο. Ούτε όμως στο ΔΝΤ, ούτε στη Μέρκελ, ούτε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ούτε στους διεθνείς οικονομικούς οίκους αξιολόγησης.
Κριτής του είναι η αξεδιάλυτη ενότητα, η αδιάσπαστη συνέχεια τεθνεώτων και αγέννητων, ο ιδεαλιστικός φάρος που συνυφαίνει τη μεταφυσική και φυσική υπόσταση αυτού του Έθνους: οι παρελθούσες και οι επιούσες γενεές.
Η κατάλληλη επιλογή της ψήφου σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές είναι το χρέος που οφείλουν να επιτελέσουν οι Έλληνες προς τους προγόνους και τους επιγόνους τους. Είναι το χρέος της διατήρησης αυτών που εξασφαλίστηκαν με αίμα και ιδρώτα, ιερή και απαράγραπτη παρακαταθήκη, και το χρέος της παράδοσης τους στην επόμενη γενιά. Το εσαεί ανεξόφλητο γραμμάτιο, το πιο βαρύ χρέος εις το διηνεκές.
Το δίλημμα που συγκεντρώνει τις πιο ισχυρές λογικές και συναισθηματικές συνδηλώσεις διατυπώνεται εναργώς στο εάν η Ελλάδα επιθυμεί μέσα από μια διαδικασία με σταδιακούς αναβαθμούς να διεκδικήσει την πλήρη αυτεξουσιότητά της ή αν στο βωμό μιας ψευδαίσθησης, ενός πλατωνικού Σπηλαίου, θα βυθιστεί στα δεσμά της ανελευθερίας, της εξάρτησης και της ταπεινωτικής υποταγής με αιματηρούς όρους.
Την πρώτη επιλογή πρεσβεύει με σύνεση και σωφροσύνη η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς. Η δεύτερη επιλογή προβάλλεται ανερυθρίαστα από το συνονθύλευμα αντιφατικών συνιστωσών του Αλέξη Τσίπρα. Οι εκ διαμέτρου αντίθετες προοπτικές συνθέτουν και την κρισιμότητα του διλήμματος. Η διεισδυτική πένα του εξαίρετου Προφήτη σκιαγράφησε ανάγλυφα τις ορατές αλλά και αφανείς διεργασίες καθώς και τους πρωταγωνιστές που ηνιοχούν τις εξελίξεις απέναντι στις οποίες καλείται να τοποθετηθεί ο ελληνικός Λαός την Κυριακή.
Έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα σε αυτήν την προεκλογική περίοδο, οπότε και οι σχοινοτενείς αναλύσεις αυχμηρού ύφους περιττεύουν. Είναι η ώρα της ευθύνης και η προσέλευσή μας στην κάλπη με την βαθιά συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών. Τα ψέματα «σωθήκανε» και η Ελλάδα δεν αντέχει να πυροβολήσει τα πόδια της για έτι μια φορά, δεν βαστάει άλλο «2009» σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Η πρόκληση δεν είναι εύκολη: καλείται ο Ελληνισμός, καραβοτσακισμένος και ταλαιπωρημένος, να ιππεύσει με χαλινάρι συνετό και στιβαρό τα άλογα της Ιστορίας που χλιμιντρίζουν από τα βάθη των αιώνων με κατεύθυνση προς το ατελεύτητο μέλλον.
Ο Νίκος Εγγονόπουλος γράφει κάπου: «Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς/ Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά». Ήρθε η ώρα Συνέλληνες, όχι μόνο για λόγια, αλλά και για πράξεις. Για το καλό της Πατρίδας μας. 

Γεώργιος Λ. Κωνσταντόπουλος

http://www.antinews.gr